بایزید گفت:
«لا یَصِیرُ الرَّجُلُ مِنَ العارِفِینَ حَتَّى یَصِیرَ کُلُّ شَعرٍ مِنهُ عَیناً ناظِرَةً: یعنی شخص عارف نشود تا آن که هر موى او چشمى بینا شود.»

ابن فارض نیز در این رابطه چنین گفته است:

فَعَینِىَ ناجَت وَ اللِّسانُ مُشاهِدٌ
وَ یَنطِقُ مِنِّى السَّمعُ وَ الیَدُ أصغَتِ‏

چشمم نجوا مى‏کرد و زبان مى‏دید و گوشم سخن مى‏گفت و دست مى‏شنید.