چرا عشق در این اندازه در ادبیات ایران  و جهان بلکه در روح انسان گسترش یافته است؟
در عشق چه گوهری نهفته است که آدمی؛ خلیفة خداوند را غرق کرده است؟
و بسیاری چراهای دیگر....
 عشق تنها روزنه ای است که آدمی ؛ این غریب سرای سپنج را به وطن فراموش شده اش پیوند می دهد.
عشق انسان را از خود بی خود می کند؛ به فنای خواسته ها، اندیشه ها و باورها می رساند.
آنچه در سر راه جان؛ به دروغ خودنمایی می کند را می سوزاند.
و نور ازلی را که در جان آدمی است؛ تابناک می کند.

عارفان هوشیار و طبیبان دلسوز جان آدمی ، وقتی راز سر به مهر عشق را  در سویدای دل یافتند چون پدران و مادرانی دلسوز از عاشق و معشوق آیینه ای ساختند تا گوهر دردانه هستی را به یتیمان سرگشته خاک بنمایانند.
@arameshsahafian