« هر صاحب جمالی هر چند جواهرات زیاد داشته باشد؛ اما آیینه را بیش از هر چیز دوست دارد تا نقصان خود و جوهرات را با آن برطرف کند و هر وقت که بر آن گردی نشیند با گوشه آستین کرامت خود برطرف می کند .انسان آیینه خداوند است که خداوند خود را در آن می‌بیند.و در آیینه خود را بهتر می توان دید تا این که به خود نگاه کند.

اگر اندك غباری, بر چهره‌ی آینه پدید آید, در حال به آستینِ كَرَم به آزرم تمام, آن غبار از روی آینه بر می‌دارد:
ما فتنه بر توییم تو فتنه بر آینه
ما را نگاه در تو, تو را اندر آینه

و در هر آینه كه در نهادِ آدم بر كار می‌نهادند, در آن آینه‌ی جمال نُمای, دیده جمال بین مینهادند, تا چون او در آینه به هزار و یك دریچه خود را ببیند, آدم به هزار و یك دیده او را بیند.

در من نگری, همه تنم دل گردد
در تو نگرم, همه دلم دیده شود

اینجا, عشق معكوس گردد, اگر معشوق خواهد كه ازو بگریزد, او به هزار دست در دامنش آویزد. آن چه بود كه اول می‌گریختی و این چیست كه امروز در می‌آویزی؟»(مرصاد العباد ص43)
@arameshsahafian